जनअपेक्षाअनुसार राजनीतिक व्यवस्थापन हुन सकेन भने जनताको हालत कस्तो हुन्छ भन्ने उदाहरण अफगानी नागरिक बनेका छन् ।सधै युद्धको विभिषिका व्यहोरिरहेका त्यहाँका जनताले कहिल्यै सुखको सास फेर्न पाएनन् ।देशमा तालिवानी शासन आएपछि अमानवीय व्यवहारमै प्रश्न उठ्न थालेको छ । सन्तानको हातमुख जोर्न ऋण लिएका घरेलु महिला ऋण चुकाउन आफ्नै सन्तान बेच्नुपर्ने अवस्थामा छन् ।

सन्तानलाई कोखको घाउ भनिन्छ । सन्तान रुँदा आमाको आँखा रसाउँछ । संसारमा सर्वाधिक प्रयोग गरिने शब्द भनेकै आमा हो । त्यही आमाले सन्तान पाल्न लिएको ऋण तिर्न आफ्नै कोखको घाउ बेच्नुप¥यो भने त्यो पीडाले धर्ती हल्लिएला कि नहल्लिएला ? हो, अफगानिस्तानका आमा त्यही अवस्थामा पुगेका छन् । राजनीति सेवा हो । नेताहरू सेवाका वाहक हुन् । तर, अफगानिस्तानको राजनीतिले न नाना, न खाना, न छाना दियो । गरिबका लागि बरदान मानिने राजनीति यहाँका गरिबका लागि अभिषाप ठहरियो । आमाको कोखबाट बच्चा खोस्ने निकृष्ट कर्ममा त्यहाँको राजनीति सक्रिय बन्यो ।

देशको पश्चिमी क्षेत्रमा बस्ने, सरसफाइको काम गर्ने ४० वर्षीया सलेहाले अहिले आफ्नी ३ वर्षीया छोरी ऋण लिएको व्यक्तिलाई बेचेकी छन् । उनले ५ सय ५० डलर चुकाउनु थियो । तर, दैनिक कामबाट उनले ७० सेन्ट मात्र आम्दानी गर्छिन् । उनका पति बेरोजगार छन् । जीवन यत्तिकै पीडादायी रहिरहने हो भने बच्चासँगै आत्महत्या गर्नुपर्ने स्थिति आउन सक्ने त्रासमा उनी छन् ।

यो त प्रतिनिधि घटना हो । अफगानिस्तानसँग अहिले अनगिन्ती अमानवीय चित्र छन् । गत महिना संयुक्त राष्ट्र संघले तालिवानको अचानक नियन्त्रण पश्चात अफगानिस्तान अधिकतम गरिबीतर्फ मोडिरहेको चेतावनी दिएको थियो । यूएनडीपीका अनुसार अबको एक वर्षभित्रै अफगानिस्तानमा गरिबीको दर बढेर ९७ देखि ९८ प्रतिशतसम्म पुग्नेछ ।

देश दुर्गतिको भासमा परेको प्रमाण महिला र केटाकेटीको दुरावस्था हो । यो वर्ग राजनीतिको जोडघटाउ केही बुझ्दैन । तर, त्यसको प्रत्यक्ष सास्ती तिनै निर्दोष समुदायले भोग्नुपरिरहेको छ । पछिल्लो दुई दशकयता अफगानिस्तानको आर्थिक स्थितिमा धेरै सुधार आएको थियो । तर, राजनीतिक अस्थिरका कारण त्यो सबै भङ्ग हुने खतरा बढेको छ । अमेरिकाले १० अर्ब डलरको अनुदान रोकिदिएपछि त झन् देशको अवस्था चौपट हुँदै गएको छ । कामना गरौं, राजनीतिक दाउपेचमा निर्दोषले हार्ने यो परिपाटी चाँडै अन्त्य होस् ।