लघुकथा
सबैभन्दा गहिरो अन्धकारमा लुकेको त्यो अस्तित्वले आफूलाई अव्यक्त र अनिर्णीत महसुस गर्दथ्यो । ऊ कुनै दिशा जान्न चाहन्थ्यो तर मार्गहरूसँगको सम्पर्क टुटिसकेको थियो । पानीको लहर जस्तै थियो उसको अस्तित्व, निरन्तरता र क्षणिकताको बिचमा । उसमाथि असीमित परिधिहरू थिए तर ती परिधिहरूका बाहिर केही पनि थिएन । एउटा परिधि पार गर्न थाल्दा अर्को परिधिले आफूलाई प्रस्तुत गर्दथ्यो । उसले कुनै पनि दिशा पाइरहेको थिएन । अनि अस्तित्वले यो किन र कहाँबाट सुरु भएको थियो, कसले सुरु गराएको हो जान्न खोज्यो तर बुझ्न सकेन ।

एक दिन उसले आफ्नो असीमित अस्तित्वलाई चुनौती दिने एउटा रेखा देख्यो । रेखा निरन्तर घुमिरहन्थ्यो मानौँ आफैँ भित्र हराउदैछ । रेखाले केवल एक दिशा दिने प्रयास गर्‍यो तर त्यो दिशा भित्र कुनै सत्यता थिएन । उसले आफ्नो अस्तित्व खोज्न थाल्यो र रेखाले गडबड गर्दै गयो । त्यहाँ एउटा चिउँडोको छाया र एउटा टुटेको चिनीको दानाले आफ्नो उपस्थिति देखायो । ती दुवै टुक्राहरू कुनै अर्थको खोजीमा थिए तर आफ्नो स्थान पाउन सकिरहेका थिएनन् । अनि अस्तित्वले ती टुक्राहरू नजिकै गएर सोध्यो, “के हाम्रो भाग्य समान हो, कतिन्जेलसम्म यसरी अनुत्तरित रहने?”
अन्ततः अस्तित्वले बुझ्यो कि उसको प्रश्नको उत्तर कहिकतै थिएन । राम्रा-नराम्रा, साना-ठुला जस्तासुकै आकार हुन् सत्य होइन रहेछन् । त्यो केवल एक अनवरत खोज र रहस्य रहेछ । अस्पष्ट अनि अनन्त ।