हरेक परदेशीका बलात्कृत सपनाहरु

आँखाभरी छट्पटाई रहेका हुन्छन्

घर छाड्नुको पीडा र परदेशिनुको बाध्यताले

हो भन्न सजिलो छ,

कसरी छाड्नु आफ्नो आमाको काख ?

अनि कसरी त्याग्नु आफ्नो माटो ?

यी प्रश्नहरुको लामसंग

अनुत्तरित भई दिन्छन्

भोको पेटका ज्वारभाटाहरु

र…बैरो बनी दिन्छन् अभावका श्रवण शक्तिहरु |

भन्न सजिलो छ,

पौरख भए यँही स्वर्ग छ

जाँगर भए यँही कर्म छ

तर ……..पौरख र जाँगर मात्रको के कुरा भो र ?

आधुनिकताको रवाफले समयलाई

पछारी दिएको छ,

आजभोली एक मानो खोले खाएर

सोझोपनमा बाँच्ने समयलाई

प्रतिष्पर्धा र देखासेखीको नकाब भिर्नेहरुले

नेपथ्यमा धकेली दिएको छ

सन्तानहरुमा आवश्यकता होईन

बिलासिताको मन्त्र फुकिदिएको छ

र ……..बाध्यताले बाबु/आमा पन्छी झैं उड्नु परेको छ

मज्दुरीको नाममा पसिना बेच्न |

आजकल चुल्होमा जाउलो होईन,

आधुनिक ग्याँस चुल्होमा

चिकन र मटनका रोस्टहरु सेकिनु पर्छ

अनि….चुलोढुङ्गोमा अलौटे मकै भुटिनु होईन

ईलेक्ट्रोनिक ओभनमा कवाब पाक्नु पर्छ

अनि …आफ्ना छोरा/छोरीहरु पनि कहाँ

पहिलेका काले /सुन्तली हुन् र ?

माईकल र डेजी अनि के के के के ?

त्यसैले घरमा चुल्हो /चौका होईन

अंग्रेजी किचन हुनुपर्छ,

यस्तै यस्तै बाध्यताले

बिदेशको गोठालो गर्न विवश बन्नु परेको छ |

हो …स्वदेशमा पनि यस्ता सुबिधा नभएका होईनन्

तर ………,तर सोझो जागिरेको हुर्मत कहाँ ?

सानो तिनो मज्दुरी गर्नेको हैशियत कहाँ ?

यस्ता बिलाशितामा रमाउने त,कि

ओहदामा बस्नेहरु हुन्छन्

कि देशको ढुकुटी रित्त्याएर आफु भरिने हुन्छन्

जो आफु निस्वार्थ र निश्छलताले बाँचेर परिश्रम गर्छन्

बस्…उनीहरु संधै एकपेट भर्नमा नै अल्झिन्छन्

अनि हरपल अभावको पेटारो कसेर

दिवास्वप्नमा नै बाँच्न बाध्य बन्छन्

कि त परदेशी बनेर बलात्कृत सपनाहरु सजाउँदै

मुंग्लान भासिन्छन् आफ्नो सन्ततीको

भविष्यको जोगाड गर्न|